1. |
Días rosas
03:04
|
|||
cos pés
colgando
do teu lado
dos cantís
o reflexo
das túas lentes
debuxa o sol
no meu perfil
se algo hai
máis ao norte
es ti, es ti
cos pés
na area
na praia negra
boreal
recordos
dos días rosas
tinguidos de risa
estomacal
se algo hai
máis ao norte
es ti, es ti
interludio musical
se algo hai
máis ao norte
es ti, es ti
|
||||
2. |
O teu baile
03:19
|
|||
quixera voltarte mollar
as pálbepras ca lingua
namentres a lúa minguante
esvaece por non mostrarlle
aos veciños de enfronte
este espectáculo tan quente
os teus ollos semellan transparentes
abre a boca e ensina os dentes
quero que me mordas
tan forte que me doa
saca xa esa roupa interior de avoa
quero que me quites
as cores da cara
non deteñas o teu baile
ata que diga para
quixera voltarche dicir
que nunca tiven unha
primeira vez así
sempre foron moi inferiores a ti
quixera que o bafo voltase a ser
un obstáculo nas lentes
os teus ollos semellan transparentes
abre a boca e ensina os dentes
quero que me mordas
tan forte que me doa
saca xa esa roupa interior de avoa
quero que me quites
as cores da cara
non deteñas o teu baile
ata que diga para
|
||||
3. |
Buddha e Valmiñor
03:53
|
|||
Ía elegante
Paraba nos cemiterios
Roubando os ramos
Máis caros
Extravagante
Un Buddha moito máis serio
Rodeado
De misterio
Non sei que viu
Naquel señor
Aquela rapaza
Moito menor
Quizáis vise algo
Que non está no exterior
Ía dourada
Ata as axilas
Vestiuse de vella
Ou iso semella
Máis que pintada
Parecía tatuada
Tacóns estiletes
As pernas, filetes
Non sei que foi
Daquel señor
Que casou ca meniña
do Val Miñor
Quizáis a ela
Lle vaia moito mellor
|
||||
4. |
Fogueiras
04:35
|
|||
Agora somos volátiles
Coma os eucaliptos invasores
Xa non somos tan fráxiles
Pero tampouco somos xustos vencedores
Somos o incendio mediocre
Xa non fuximos das lapas
Que queiman as pestanas estando lonxe do lume
Vese que somos máis hábiles
Pero agora non me enganas, aínda toses co fume
Vaia mala costume
Ti máis eu
imos arder
coma o sol no ceo do verán
Ti máis eu
imos arder
coma fogueiras na noite de San Xoán
Tantos corpos na area
Espantando meigas imaxinarias
Bebemos pingas da garrafa
Estando xa baleiras e solitarias
Somos persoas temerarias
Ti máis eu
imos arder
coma o sol no ceo do verán
Ti máis eu
imos arder
coma fogueiras na noite de San Xoán
Aínda así
Non seremos libres
Da bruxaría
Moderna
Aínda así
Non seremos libres
Na romaría
Eterna
Ti máis eu
imos arder
coma o sol no ceo do verán
Ti máis eu
imos arder
coma fogueiras na noite de San Xoán
|
||||
5. |
Labirinto
03:58
|
|||
Atópome no interior
Dun labirinto moi cruel
Estou tan lonxe do centro
Vou pedirlle axuda ao Señor!
Non non non non
Entrelazándome os finais
Destes camiños sen fin
Non sei seguir non teño máis
Azos para existir
Non non non non
Para existir
Que ves a través
dos meus ollos de vidro?
Descríbeme a lápida do ditador
A transición non funcionou
Como quixo o ministro
Escóndete será mellor
Non teño que escoitar os susurros do bosque
Se firen coma estacas cando voan as frechas
Non quero escoitar os berros do monte
Se arden as capelas e afunden as gamelas
Non teño que escoitar os susurros do bosque
Se firen coma estacas cando voan as frechas
Sinto a presenza dun cambio radical
Nós non decidimos o rumbo universal
|
||||
6. |
Cormorán
04:28
|
|||
Sentín cambiar
a miña composición molecular
cando me bicaches a primeira vez
Sentín cambiar
Sabías a sal
Es muller de mar
Nótocho ben na pel
E nótase ben no ar
Ás veces os teus ollos
semellan o faro máis claro abríndose paso
entre néboas marítimas
na Costa da Morte
E ti, coma un cormorán
voas máis alto que ninguén
E ti, buscando unha onda en Nigrán
en simbiose natural co mar de alén
Quero ser a escuma
que che bique os pés na ribeira
Quero ser o bafo
que te envolva o pescozo na bahía
Quero ser auga fría, calma,
de cando rompe o día
co ceo caneco de cores cálidas
ás veces teus ollos
semellan o faro máis claro abríndose paso
entre as néboas marítimas
na Costa da Morte
E ti, coma un cormorán
voas máis alto que ninguén
E ti, buscando unha onda en Nigrán
En simbiose natural co mar de alén
|
||||
7. |
Karma 0700
04:46
|
|||
pensaches xa en deixar o traballo?
meter o fouciño noutro lado?
pensaches xa en deixar a cervexa?
ou irte do bar cando hai pelexa
pensaches xa en abandonar este navío?
tiralo todo á merda e sumerxirte no río
non quero darche a lata
pero saíuche o tiro polo cubata
non quero darche a lata
pero saíuche o tiro polo cubata
cres que non vou a ceder?
reconstruírme e botarme a perder?
cres que non vou estoupar?
son unha bomba nuclear!
pensaches xa en abandonar esta experiencia?
deixar a relixión a un lado e crer na ciencia?
non quero darche a lata
pero saíuche o tiro polo cubata
non quero darche a lata
pero saíuche o tiro polo cubata
Teño que reafirmar
A sobriedade está sobrevalorada
Falamos coma os tolos
Berrando moito, sen dicires nada
|
||||
8. |
Venres, de resaca
03:51
|
|||
érgome ás catro
aínda sigo borracho
da noite anterior
dame ibuprofeno
para curar esta dor
non sei
como non a palmei
teño o sangue pleno de licor café do malo
venres de resaca
sentíndome culpable
comendo no Burger outra vez
venres de resaca
tras unha noite deplorable
demostrando a miña falta de madurez
fálolle aos meus
preguntando detalles
a partir das tres
confirman a ausencia
do meu razoamento
o esperpento comezou ás dez
teño o sangue pleno de licor café do malo
venres de resaca
sentíndome culpable
comendo no Burger outra vez
venres de resaca
tras unha noite deplorable
demostrando a miña falta de madurez
|
||||
9. |
Máis adentro
03:11
|
|||
como non?
se me metes a man no meu peto
e o teu índice debuxa aneis nos meus dedos
como non
como non vou dicir que si?
cando todo o que fixen o fixen pensando en ti
atravesando cidades estranxeiras
os ventos de Europa berran por ti
colándonos nas estacións do metro de Berlín
planificando fuxidas espontáneas
hoxe Santiago, mañá Madrid
berrando, cando esteas lonxe lémbrate de min
bicándonos na chuvia
nunha noite de decembro
se fósemos católicos
ardíamos no inferno
ensunciándonos na ducha
cos veciños escoitando
chegamos ata arriba
e o meu ritmo vai baixando
volta xa voando
e devórame estes beizos
hoxe están tan fríos
que merecen cadaleitos
non sei se estou morrendo
ou se me doe este inverno
ás veces se me olvida
como latexaba o teu peito
como non
se me metes o amor máis adentro que ninguén
|
Dani Cornes Barcelona, Spain
26 year-old singer songwriter from O Grove, Spain.
Streaming and Download help
If you like Dani Cornes, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp